„Człowiek współczesny z trudem toleruje własną samotność, może dlatego, że bardziej niż w innych epokach zachowane są jego zdolności porządkowania własnego życia psychicznego, większe u niego niebezpieczeństwo rozbicia tego porządku, a w samotności silniej własną dezintegrację się odczuwa”
Antoni Kępiński — Lęk
„Łącząc kłamstwo ze strachem węzłem współpracy – można mieć pewność, że się same nigdy nie rozwiążą.”
Władysław Grzeszczyk — Parada paradoksów
„Przezwyciężenie strachu to początek mądrości.”
Bertrand Russell
„Przełam blokady…ratuj rodzinę” to hasło naszej wspólnej debaty. Specjaliści w dziedzinie przeciwdziałania przemocy w rodzinie działają w Polsce od wielu lat. Działa uchwalony dnia 2 kwietnia 1997 roku, najważniejszy akt prawny naszego kraju jakim jest Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Już w 1978 roku, Polska zaproponowała Komisji Praw Człowieka ONZ uchwalenie konwencji o prawach dziecka, która przez Zgromadzenie Ogólne ONZ została przyjęta w 1989 roku. Następnie po 13 latach od przedstawionej przez Polskę propozycji, została ona ratyfikowana przez nasz kraj. Od 1998 roku istnieje w Polsce procedura tzw. „Niebieskiej Karty”, a w latach 1991-1992 problematyka przemocy w rodzinach została wprowadzona do Krajowego Programu Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Od 29 lipca 2005 roku, uchwalona została ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.
Wielu specjalistów w znaczący dla naszego kraju sposób, działa w celu przeciwdziałania przemocy, odkąd zaczęło w latach 90. wzrastać zainteresowanie tym problemem. Każda instytucja powołana do zwalczania przemocy, postępuje w ramach własnych kompetencji i węższego bądź szerszego zakresu działania. Wiele różnych programów, pomysłów postępowania, norm i wykładni prawa tworzą zespolone systemy pomocowe wsparcia ofiar przemocy rodzinnej. Jeśli stwierdzimy, że programy poszczególnych instytucji działają w zintegrowanym systemie eliminacji przejawów agresji domowej w Polsce, skąd zatem pojawiają się następujące wypowiedzi ofiar przemocy?:
